Özet:
Kafiye, özellikle klâsik şiirin temel unsurlarından biridir.
İslâm öncesi Türk şiirindeki kafiye anlayışı halk şiirinde gelişerek devam
eder. İslâmî devirde Arapların “ulûm-ı edebiyye”sinin bir kolu olan “fenn-i
kafiye” bizim şairlerimiz tarafından da kullanılmıştır. Ayrıca “edebiyat
bilgileri” veren kitaplarda da az veya çok Arap edebiyatındaki kafiye
anlayışı nakledilmiştir. “Abes-muktebes” meselesinden sonra bu anlayıştan
yavaş yavaş uzaklaşılmış, kafiye basitleştirilmiş ve gruplandırılmıştır. Fakat
1980’li yıllarda bu gruplara, kafiye anlayışına uymayan bir yaklaşımla yeni
gruplandırmalar eklenmiştir. Üstelik bu, yaygınlaşmaya da başlamıştır. Bu
uygulama ve gruplandırmanın doğru olmadığı açıktır.
