Özet:
İnsanoğlu binlerce yıl öncesinde yaşadığı çevreyi, etkilendiği olayları, figür ve nesneleri, içinde bulunduğu yerleşimi ve onlardan aldığı imgeleri resimlerinde gerçekçi bir gözlemle belgesel gibi görsel bir dille anlatmıştır. Rönesans Dönemi resimlerinde perspektifin bulunmasıyla beraber mimari yapılar daha çok konunun vazgeçilmez bir ögesi olarak günümüze kadar gelmektedir. Rönesans’tan 20.yüzyıl resmine kadar geçen süreçte, kullanılan mimari eserler fotoğraf gibi işlenmiştir. Tezimizin Asıl amacı; “20. Yüzyıldan Günümüze Avrupa Resim Sanatında İkincil Öge Olarak Mimari Kompozisyonlar” başlığı altında Avrupa resminde arka planda kullanılan mimari yapıların; ne için, ne şekilde yer aldığı, dinsel, simgesel, ifadeci, analitik, gerçekçi, hayal, gerçeküstü, kurgu, soyut, sosyal çevre, ekonomik yaşamın vurgulandığı bazen arka fon, bazen içinde yaşanılan sokak, kent ya da sadece imge olarak kullanılan eserlerin ana temaya ve ait olduğu akıma özgü özelliklerle birlikte gösterilmesidir. 20. Yüzyılda sanatçılar bu kalıptan çıkarak, farklı renkler, şekiller ve fırça darbeleriyle kendi yorumlarını katarak perspektif kurallarını hiçe sayıp farklı bir kompozisyon oluşturarak gerçeğinden uzaklaşmışlardır. Günümüze doğru geldikçe bazı sanatçıların tuvallerden sıyrılıp enstalasyon (mekan düzenlemesi) şeklinde işlediğini görüyoruz. Avrupa Resim sanatında 20.yüzyıl sonunda hatta güncel sanatta bile sanatçının çevresel faktörlerden etkilendiği, obje olmasa bile renk lekeleriyle yapılan resimlerde yine de mimariye imge olarak gönderme yapıldığı görülmektedir.
