ORTAOKUL 6. 7. 8. SINIF ÖĞRENCİLERİNİN BAĞLANMA STİLLERİ İLE ALGILANAN PROBLEM ÇÖZME BECERİLERİ ARASINDAKİ İLİŞKİNİN İNCELENMESİ

Abstract

İnsanlar hayatlarının farklı evrelerinde farklı problemlerle mücadele etmek durumundadır. Karşılaşılan problemlere çözüm getirilme biçimleri bireylerin bağlanma stilleri ile ilişkilendirilen bir konudur. Bu çalışmanın temel amacı ortaokul 6, 7 ve 8. sınıf öğrencilerinin bağlanma stilleri ve algılanan problem çözme düzeyleri ilişkisinin açıklanmasıdır. Öğrencilere yönelik anket uygulanan çalışmada YİYE-II Orta Çocukluk Ölçeği ve Çocuklar İçin Problem Çözme Envanterinden yararlanılmıştır. Araştırmaya İstanbul ilindeki farklı ortaokullarda eğitim gören 351 öğrencinin katılımı sağlanmıştır. Bağlanmanın geçmişte çocukluk dönemi ile sınırlı bir biçimde ele alındığını göstermekte iken; günümüzde beşikten mezara bağlanmanın etkileri olduğu ve yetişkinlik dönemine kadar bağlanmanın araştırıldığı vurgulanmaktadır. Bağlanma, çocuk ile anne arasındaki etkileşimi açıklamak için kullanılsa da bağlanmanın çocuğa bakım veren kişi ile çocuk arasında gerçekleşebildiği, sadece anne-çocuk etkileşimiyle sınırlandırılamayacağı görülmüştür. Problem çözme becerisi çalışmada insanların farklı alanlarda ve sık bir şekilde karşılaştıkları sorunlara çözüm getirebilmeleri için ihtiyaç duyulan bir yetenek olarak açıklanmıştır. Problem çözme becerisinin problem çözme becerisine güven, özdenetim, kaçınma olmak üzere üç boyuttan oluştuğu yönünde sonuçlara ulaşılmıştır. Çalışmada elde edilen sonuçlara göre kaygılı bağlanma ile problem çözme becerisine güven arasında negatif yönlü bir ilişki vardır. Kaygılı bağlanma ile özdenetim arasındaki ilişkiye yönelik yapılan değerlendirmede yine negatif yönlü bir ilişki olduğu tespit edilmiştir. Kaçınan bağlanma ile Problem çözme becerisine güven arasındaki etkileşim de negatif yönlü ilişkilerin varlığını ortaya koymaktadır. Ortaokul 6, 7 ve 8. sınıf öğrencilerinin verdiği yanıtlarla bu sonuçların elde edilmesi çalışmanın sınırlılıklarını oluşturmaktadır.