EBEVEYNLERİN ERGEN ÇOCUKLARINA YÖNELİK TUTUM VE DAVRANIŞLARININ DEĞERLENDİRİLMESİ: NİTEL BİR ÇALIŞMA

Abstract

Ergenlik dönemi, çocukluktan yetişkinliğe geçiş dönemi sayılmakla birlikte belki de insan yaşamındaki en önemli bir gelişim dönemidir. Ergen, bu dönemde fiziksel, duygusal, zihinsel ve sosyal değişimlerin etkisiyle kimlik arayışı içinde olup bağımsızlık kazanmaya çalışır. Bu karmaşık dönemde, ebeveynlerin çocuklarına yönelik tutum ve davranışları, ergenlerin duygusal ve psikolojik gelişimini etkileyebilir ve onların gelecekteki yetişkinlik süreçlerini de bu yolla şekillendirebilir. Bu araştırmanın amacı ebeveynlerin ergen çocuklarına yönelik tutum ve davranışlarını anlamak ve değerlendirmektir. Araştırmada nitel araştırma yöntemi kullanılmıştır. Veriler, derinlemesine görüşme tekniği ile toplanmıştır ve araştırma örneklemi ise Bakırköy/İstanbul’da ikamet eden 15 gönüllü ebeveynden oluşmuştur. Örnekleme yönteminde kolay ulaşılabilir yöntemden yararlanılmıştır. Veri toplama aracı olarak ise yarı yapılandırılmış görüşme soru listesi kullanılmıştır. Araştırmanın bulgularına göre ebeveynlerin ergen çocuklarına yönelik tutumu genelde demokratik ve “özgür bırakma” olarak değerlendirilmiştir. Bu bulgu, örneklemin eğitim seviyesinin yüksek olduğu ile ilişkili olabilir. Ebeveynler, ergenlikle birlikte çocukların davranış örüntülerinin değiştiği, sorunların arttığı ve bu sorunların da ebeveyn-çocuk ilişkisine olumsuz yansıdığını ifade etmiştir. Sorunları çözmek adına ebeveynlerin çocuklara uymaya çalışması, diğer ebeveynler veya kök aile ile danışması ve “sabırlı olmaya çalışması” en önemli bulgular olarak ortaya çıkmıştır. Sonuç olarak ebeveynler, ergenlik dönemini hayata hazırlanmak olarak nitelendirmekte ve esnek bir tutum ve davranış sergileyerek çocuğu risklere karşı korumaya çalışmaktadır