Abstract:
Ergenlik dönemi, çocukluktan yetişkinliğe geçiş dönemi sayılmakla birlikte
belki de insan yaşamındaki en önemli bir gelişim dönemidir. Ergen, bu dönemde
fiziksel, duygusal, zihinsel ve sosyal değişimlerin etkisiyle kimlik arayışı içinde olup
bağımsızlık kazanmaya çalışır. Bu karmaşık dönemde, ebeveynlerin çocuklarına
yönelik tutum ve davranışları, ergenlerin duygusal ve psikolojik gelişimini
etkileyebilir ve onların gelecekteki yetişkinlik süreçlerini de bu yolla
şekillendirebilir. Bu araştırmanın amacı ebeveynlerin ergen çocuklarına yönelik
tutum ve davranışlarını anlamak ve değerlendirmektir. Araştırmada nitel araştırma
yöntemi kullanılmıştır. Veriler, derinlemesine görüşme tekniği ile toplanmıştır ve
araştırma örneklemi ise Bakırköy/İstanbul’da ikamet eden 15 gönüllü ebeveynden
oluşmuştur. Örnekleme yönteminde kolay ulaşılabilir yöntemden yararlanılmıştır.
Veri toplama aracı olarak ise yarı yapılandırılmış görüşme soru listesi kullanılmıştır.
Araştırmanın bulgularına göre ebeveynlerin ergen çocuklarına yönelik tutumu
genelde demokratik ve “özgür bırakma” olarak değerlendirilmiştir. Bu bulgu,
örneklemin eğitim seviyesinin yüksek olduğu ile ilişkili olabilir. Ebeveynler,
ergenlikle birlikte çocukların davranış örüntülerinin değiştiği, sorunların arttığı ve bu
sorunların da ebeveyn-çocuk ilişkisine olumsuz yansıdığını ifade etmiştir. Sorunları
çözmek adına ebeveynlerin çocuklara uymaya çalışması, diğer ebeveynler veya kök
aile ile danışması ve “sabırlı olmaya çalışması” en önemli bulgular olarak ortaya
çıkmıştır. Sonuç olarak ebeveynler, ergenlik dönemini hayata hazırlanmak olarak
nitelendirmekte ve esnek bir tutum ve davranış sergileyerek çocuğu risklere karşı
korumaya çalışmaktadır
