Abstract:
ĠĢsizlik veya istihdam sorunu, tüm dünyada gündemden düĢmeyen sorunların en baĢında gelmektedir. Bütün devletlerin ve hükümetlerin en önemli programlarını istihdam politikaları oluĢturmaktadır. Çünkü iĢsizlik oranları, hükümet değiĢtirebilen verilerdir. Her ülkenin kendine özgü istihdam politikaları vardır; ancak günümüzde iĢsizlik ülkelerin kendi baĢına çözebileceği sorunlardan değildir.
Aktif istihdam politikaları, G-20 ülkelerinin gündeminde son 10 yıldır daha fazla yer almaya baĢlamıĢtır. GeliĢmiĢ ülkelerin ekonomileri, dünya ekonomisinin % 83‟ünü kapsamaktadır. “Aktif istihdam politikaları” kavramı, Ġkinci Dünya SavaĢı‟ndan sonra Ġsveç‟te iĢsizliği azaltmak ve enflasyonu kontrol alma politikaları uygulamalarında kullanılmıĢtır. 1960‟lı yıllardan sonra ise Ekonomik ĠĢbirliği ve Kalkınma Örgütü (OECD), aktif istihdam politikalarını iĢgücü piyasası politikaları bünyesinde değerlendirmiĢtir.
Avrupa ülkelerinde kısa sürede yaygınlaĢan aktif veya tam istihdam politikalarının amacı; iĢgücü ve istihdamı artırmak, arz, talep, emek, meslek, sektör, iĢyeri bölgesi gibi kavramları birbirleri ile uyumlu hale getirmektedir. Ġlk ortaya atıldığı yıllarda bu politikalar her ne kadar siyasilerin ve ekonomi çevrelerinin ilgisini çekmese de 1980‟li yıllarda artmaya baĢlayan küresel iĢsizlik, hükümetleri ekonomi programlarında aktif istihdam politikalarını dikkate almaya zorlamıĢtır. Bu bağlamda çalıĢmam kapsamında ekonomi politikaları ve sorunlarının çözümü için önemli bir olgu olan aktif istihdam politikası araçlarının rolü ve iĢleyiĢi ele alınmaya çalıĢılmıĢ ve Almanya modelini ele alarak Türkiye ve Almanya hükumetlerinin istihdam politikaları karĢılaĢtırılmıĢtır.
