THE CRISIS OF IDENTITY IN POSTCOLONIAL LITERATURE

Abstract

Birçok ülkenin koloniden ülkeye geçiş yaparken bağımsızlığını kazandığı yirminci yüzyılın ikinci yarısından itibaren yeni bir dönem oluştu. Birçok edebiyat eleştirmenlerine ve kuramcıya göre, sömürgecilik (kolonizasyon) terimi, sömürgecilik döneminden günümüze kadar var olan imparatorluk sürecinden etkilenen kültürün tümü olarak tanımlanmaktadır. Sömürgeciliğin, dünyanın, toplumların ve bireylerin tarihi üzerinde büyük bir etkisi olmuştur. İnsanoğlunun kültür, ırk, cinsiyet ve kimlik gibi büyük sorunları ile ilgilidir. En çok tartışılan konular ırk, cinsiyet, etnik köken, kimlik ve kültürdür. Postkolonyalizmin tartışmalı konularından biri kimlik ve kültür meselesidir.Göçmen sayısı, melez uluslar ve farklı kültürel çeşitliliği olan ülkelerin anayasalarındaki artış ile modern dünyada kimlik sorunu belirgin bir hale geldi. Kuramcılar kimlik konularına büyük önem vermişlerdir.Franz Fanon'un kuramsal argümanı, kolonyalizmin sonuçlarını ve göç deneyimi ile oluşturduğu değişimi anlatıyor.Edward Said'e göre kimlik oluşumunun ana noktası postkolonyal, antiemperyalist bir konu olan direnme ve kendini yeniden oluşturma yeteneğidir. Homi Bhabha'nın kuramsal sunumu, her türlü özcü kültürel kimliğin geçerliliği ve özgünlüğünü zorlayan hem sömürgeci hem de sömürülenlerin öğelerinin iç içe geçmesinden gelmektedir. Aynı zamanda Postkolonyal Romancılar, özellikle eski İngiliz kolonilerindeki yazarlar, okuyucuların ve edebiyat ödülü organizatörlerinin dikkatini çekmişti.Postkolonyal romancılar, postkolonyal dönemde ortaya çıkan kimlik krizi koşullarına maruz kaldılar ve dile getirdiler.Romanları nadiren Diasporaların varlığından, sürgünden ve kimlikle ilgili konulardan kaçındı veya kaçtı. Tezin birinci bölümü, çalışmayı ve "postkolonyal" teriminin anlam ve tarihsel arka planını yeterli bir şekilde tanıtmaktadır ve ayni zamanda postkoloniyalizmin önemli konularından bazılarına ve diaspora, melezlik ve yer değiştirme gibi en çok tartışılan terminolojisine ışık tutuyor.Bunun yanında, romanın ve dönemin doğasını ve ortaya çıkışını, rakamları ve özelliklerini açıklar.Tezin teorik yaklaşımı ikinci bölümünde tartışılmaktadır. Postkolonyal teoriyi açıklamakta ve ardından StuartHull, FrantzFanon, Edward said, HomiBhabha, Bill Ashcroft, EduardGlissant ve diğerleri gibi en önemli kuramcılarını araştırmaktadır. Kuramcılar postkolonyal dönemde kimlik krizini açıklamak için daha büyük bir ilgi göstermiştir çünkü bu kolonyalizmden sonra ortaya çıkan karmaşıklığın önemli bir özelliğidir.Bölüm ayrıca postkolonyal dönemde ve edebiyatta bir tematik konu olarak kimlik değeri hakkında tartışma yapıyor.Bölümün ana tartışması, postkolonyal dünyada kimlik konusunda kuramcıların argümanları, eski sömürge ülkelerde kimlik oluşumu konusundaki

xiv düşüncelerinin ne olduğu ve fikirlerini nasıl sundukları, diaspora ve ikilemlere maruz kalan bu ülkelerden gelen göçmenlere ve kimliklerini oluşturmada yaşadıkları zorluklar üzerine odaklanmaktadır. Üçüncü bölüm, Trinidadian, Sam Selvon'un Romanı Yalnız Londralılar (1956) ve postkolonyal teoriyle, özellikle Franz Fanon, HomiBhabha'nın kimlik, yurtsuzluk ve postkolonyal dönemde Karayip göçmenlerinin diasporaları hakkındaki fikirleriyle nasıl gittiği konusuna ayrılmıştır. Bölüm Yalnız Londralılar'ı Londra'nın kolonyal 'merkezini' bulan bir grup marjinal ve diasporik bireyin özel deneyimlerini resmetmek ile ilgili bir metin alanı olarak inceler. 1969 yılında basılan Tayeb Salih'in Kuzeye Göç Mevsimi (Mawsim al-hijra ila al-shimal) adlı romanı dördüncü bölümde eleştirel olarak incelenmiştir. Bölüm Edward Said, HomiBhabha ve Fanon'unpostkolonyal kuramlarının merkezi argümanlardan biri olan romanda direniş kavramını inceliyor. Kuzeye Göç Mevsimi, romanın ana kahramanı, Mustafa Saeed şeklinde Doğu ve Batı arasındaki çatışma ile ilgilidir,ve birçok kişi tarafından edebiyat için olağanüstü bir katkı olarak karşılandı. Kuzeye Göç Mevsimini inceleyen bölüm ayrıca Fanon ve Glissant'ın direniş kavramı gibi birçok postkolonyal kuram ve fikirleri ortaya çıkaran bir romandır.Dahası, Edward Said'in direnç ve güç konusundaki fikirlerine göre yorumlanabilir. Buna ek olarak, postkolonyal kuramcı, HomiBhabba'nın fikirlerini ve sömürgecinin taklitinin varsayımını yansıtıyor olabilir. Beşinci bölüm Nobel Ödülü kazanan roman V.S. NaipaulTaklik Eden İnsanlar (1967) adlı romandaki kimlik krizini analiz etmektedir. Bölümün, postkolonyal kuramcı HomiBhabha'nın Kültürün Konumu isimli romanında tartıştığı taklitçilik kavramından ortaya çıkmıştır. Bölümün tartışması bireylerin kararsızlığı ve kimlik kaybı ile sömürgecilerin kimlik taklidine nasıl yol açtıkları üzerinde kolonyalizmin etkisini gösterir.Altıncı bölüm, yukarıda belirtilen seçilmiş postkolonyal romanlardan elde edilen ve kimlik krizi konusu bakımından postkolonyal kuramların argümanlarına göre incelenen çalışmanın bulgularını göstermektedir. Sonuç, kolonize edilen insanların nasıl bir kimlik ikilemiyle karşı karşıya kaldığını, kimlik krizlerinin kolonyal geleneğin etkisine atfedildiği ve kolonyalizm tarihinin kolonize eden ülkelerin vatandaşları olan göçebelerin üzerinde bile etkisi olduğunu göstermektedir. Ayni zamanda tez kolonyal gücün stratejisinin kolonize olan insanların kimlik hissiyatını kaybetmelerine ve taklit olup yurtsuz hissetmelerine neden olan bir etkisi olduğunu ortaya çıkarmıştır.