ÇOCUKLUK ÇAĞI TRAVMALARI İLE KENDİNİ SUSTURMA, YAKIN İLİŞKİLERDEKİ YAŞANTILAR VE ROMANTİK AŞK MİTLERİ İLİŞKİSİ

Abstract

Bu araştırma çocukluk çağı travmaları ile kendini susturma, yakın ilişkilerdeki yaşantılar ve romantik aşk mitleri arasındaki ilişkinin incelenmesi amacıyla yapılmıştır. Araştırmada katılımcıların çocukluk çağı travmalarının, kendilerini susturmalarının, yakın ilişkilerinde yaşantılarının cinsiyet, eğitim durumu, geliri ve yaşamının çoğunu geçirdiği yer gibi değişkenler ile birlikte ele alınarak, aralarında anlamlı bir ilişki olup olmadığı incelenmiştir. Araştırmaya 18-45 yaş aralığında, (223) %55,8’i kadın, (177) %44,3’ü erkek olmak üzere toplam 400 yetişkin katılmıştır. Katılımcıların demografik bilgileri, araştırmacı tarafından hazırlanan ‘sosyo-demografik bilgi formu’, çocukluk çağı travmalarını ölçmek amacıyla ‘Çocukluk Çağı Travmaları ölçeği- 33’, kendini susturmalarını ölçmek amacıyla ‘Kendini Susturma Ölçeği’, yakın ilişkilerindeki yaşantılarını ölçmek amacıyla ‘Yakın İlişkilerdeki Yaşantılar Envanteri-II’, romantik aşk mitlerini ölçmek amacıyla ‘Romantik Aşk Mitleri Ölçeği’ kullanılmıştır. Analizler Bağımsız Gruplar T-Testi ve ANOVA kullanılarak yapılmıştır. Araştırmadan elde edilen bulgular doğrultusunda, çocukluk çağı travmaları ile yakın ilişkilerdeki yaşantılar, kendini susturma ve romantik aşk mitleri arasında anlamlı düzeyde pozitif ilişki bulunmuştur. Yakın ilişkilerdeki yaşantılar ile romantik aşk mitleri ve kendini susturma arasında anlamlı ve pozitif ilişki bulunmuştur. Kendini susturma ve romantik aşk mitleri arasında da anlamlı ve pozitif düzeyde ilişki bulunmuştur. Bunun yanı sıra cinsiyet, eğitim durumu, kardeş sayısı ve yaşamın çoğunun geçirildiği yer değişkenine göre çocukluk çağı travmalarının, kendini susturmanın ve yakın ilişkilerdeki yaşantının anlamlı düzeyde farklılık gösterdiği sonucuna ulaşılmıştır. Çalışmanın sonucuna göre, çocukluk çağı travmaları arttıkça kendini susturma, yakın ilişkilerdeki yaşantılar ve romantik aşk mitlerinden elde vi edilen puanlar artmaktadır. Bu durumda erken dönem yaşantılarında çocukluk çağı travmaları bulunan ve bunun travmatize edici sonuçları ile karşı karşıya kalabilen bireylerin, çocukluk çağı travmaları geliştirmeleri ve bunun sonucu olarak da bu kişilerin kendilerini savunmak yerine, travmatize edici deneyimlerden edindikleri kaygılı ve korkulu kalıp davranışların kendilerini ifade etmekten çekinmelerine sebep oldukları; dolayısıyla kendilerini susturma davranış örüntüleri gösterdikleri görülmektedir. Ayrıca çocukluk çağı travmalarının ve kendini susturmanın ise bireyin çevresi ile kurdukları yakın ilişkiler üzerinde olumsuz etkilerinin görüldüğünü ve bireyin kendini ifade etmekten kaçındığı, travmatize edici yaşam deneyimlerinin yakın ilişki ve bağ kurma becerisini olumsuz anlamda etkilediğini söylemek mümkündür